Ang Pisara!
Habang ako ay nasa pampublikong sasakyan, napako ang aking kamalayan sa mag-iinang nakasakay din sa naturang sasakyan. Sa aking pakiwari sa pampublikong paaralan nag-aaral ang kanyang mga magigiliw na supling. Habang binabaybay ang daraanan, nagbibilang ang naturang bata mula sa isa hanggang dalawampo! Sabay pag-awit sa himig ng abakada at pambansang awit. Magagalang ang mga bata, nasasalamin sa kanyang mga magulang ang kagandahang asal na iminulat sa kanyang mga supling.
Isang katanungan ang umukilkil sa akin na mula sa nasabing bata. Aking napagtanto na bakit ang nasabing bata pa ang nakapuna sa simpleng bagay na mula't sapol ay hinde naitatama maging ng ating mga namayapang guro, bayani at tinaguriang pambansang pigura. Maging ng magulang ang napakapayak na katanungang ito! - " Inay! Inay! Bakit po ba tinawag ng black board ang pisara? E hindi naman po sya black, dark green po! Inay mali po ba ako?
Aking hinintay ang sagot ng kanyang ina, ang tugon ...Shhhhhh! nakakahiya anak, wag kang maingay! Nanahimik ang bata, bakas sa kanyang mukha ang katanungang hindi natugunan ng tama.
Ako mismo hindi ko rin nasagot ang naturang katanungan, hanggang sa ako ay nakauwi na ng aming tahanan. Bakit nga ba black board? Ang pisara at kulay lumot at hinde itim, bakit magpahanggang ngayon ay black board pa rin ang tawag? Bakit ang White board tama? Ah, eto na marahil ang naituro ng emperyalistang kano noong tayo ay kanila pang nasasakupan.
Ginintuang pananaw: Sadyang napakabusilak ng puso ng isang bata, hinding-hinde magsasabi ng mali, pawang katutuhanan ang namumutawi sa kanyang maninipis na labi. Tunay na saksi sa katutuhanan.
Ikaw alam mo naman na kulay lumot ang pisara, bakit tinatawag pa nating itim na pisara?
Ako lumaki akong black board! Ikaw? Yung bata, ayaw nyang pumayag, hinde daw black board!
Ah, ewan hihigop na lang ako ng malabnaw na kape!
